Uit een voederproef over 13 weken met 20 Belgisch witblauw vaarzen, is op het ILVO vastgesteld dat het toevoegen van de broeiremmer L. Buchneri in de maiskuil, geen effect heeft op de dierprestaties. 

De melkzuurbacterie L Buchneri wordt bij inkuilen van mais vaak ingezet als kuiladditief. Via de azijnzuurvorming voorkomt het kuiladditief de ontwikkeling van gisten (broei) en/of schimmels (toxinen) aan de kuilsnedelaag en voorkomt aldus verlies aan drogestof (uitkuilverlies). Anderzijds, verschillende studies geven aan dat de azijnzuurvorming de voederopname van de dieren remt. 

Proefopzet ILVO

Het Ilvo legde twee maiskuilen aan waarvan één kuil behandeld werd met L. Buchneri. Tussen de behandelde en de niet-behandelde maiskuil werden - met uitzondering van het zetmeelgehalte -  geen significante verschillen in de voederwaarde per kg drogestof vastgesteld bij het uitkuilen.

De vaarzen van twintig maanden oud werden in twee groepen verdeeld waarvan één groep behandelde maiskuil kreeg in het rantsoen, de tweede groep onbehandelde mais.

Het ad libitum TMR rantsoen van beide groepen vaarzen bestond op drogestof basis uit: 65% maïskuil, 20% voordroogkuil en 15% gehakseld stro. Daarnaast kregen de groepen 0,5 kg sojaschroot per dier per dag en 0,5 kg krachtvoer per dier per dag.

Geen verschil in dierprestaties 

De dagelijkse voeropname op droge stof basis in de groep vaarzen die behandelde maiskuil voor de kiezen kreeg, lag numeriek hoger (8,74 kg) in vergelijking met de controle groep die geen behandelde maiskuil kreeg (8,39 kg) maar statistisch was het verschil niet significant. Beide groepen vaarzen bezatten een nagenoeg gelijk startgewicht en ook eindgewicht. De dagelijkse groei was nagenoeg gelijk (tabel 1). De voerconversie in de groep die behandelde mais kreeg was iets gunstiger (12,61 tegen 13,21) maar was statistisch ook niet significant.

Tabel 1 – Voederwaarde rantsoen en dierprestaties 

De azijnzuurvorming door de broeiremmer L. Buchneri in mais ondermijnt de dierprestaties niet